PODGORIČKI GRADONAČELNICI: Pogledajte ko su ljudi koji su bili na čelu glavnog grada
Prvi nezavisni portal glavnog grada Volim Podgoricu u nastavcima će objaviti cjelokupnu knjigu novinara i pubiciste Danila Dara Burzana Gradonačelnici Podgorice (1879-2015), uz saglasnost autora. Kniga je izazavala veliko interesovanje, ali je štampana u ograničenom broju primjeraka i, nažalost, nije je moguće kupiti.
Obzirom na njen značaj i činjenicu da su prvi put na jednom mjestu sabrani pisani izvori o uglednim Podgoričanima koji su u nekom periodu bili ili vršili ulogu gradonačelnika, u dogovoru sa autorom odlučili smo da je objavimo i učinimo dostupnom svim građanima Podgorice.
PODGORIČKI GRADONAČELNICI: Knjiga koju ne možete da kupite, ali možete dobiti NA POKLON
(1879-1881)
Ilija Plamenac, crnogorski vojvoda, senator, ministar vojni i jedan od najbližih saradnika knjaza/kralja Nikole Prvoga Petrovića Njegoša – rođen je 4. juna, 1821. godine, u selu Boljevići, u Crmnici.
U mladosti je učio za sveštenika, zbog čega je u narodu bio poznatiji po nadimku Pop Ilija. Bio je u službi tri crnogorska vladara: vladike Petra II Petrovića Njegoša, knjaza Danila i knjaza, odnosno kralja Nikole Prvoga. Rano je postavljen za plemenskoga kapetana, istakavši se u bojevima 1852–53. godine i naročito u borbi na Krnjicama, 1862. godine. Komandovao je odredom crnogorske vojske u ratu 1876-78, učestvovao u slavnoj bici na Fundini, kao i u oslobađanju Nikšića, Bara, Ulcinja.
Vojvoda Ilija je (krajem 1878) bio komandant novooslobođenih teritorija – Primorja i Krajine. Komandovao je i dijelom južnoga fronta, prilikom formalnoga oslobođenja Podgorice, 9. februara (27. januara, po starome kalendaru) 1879. godine.
Poslije Berlinskoga kongresa, u Primorju i Krajini organizovao je crnogorsku vlast, bio je i prvi guverner Ulcinja, a potom – u ime crnogorske Vlade, nakon oslobođenja – bio zvanički pregovarač sa Osmanlijama o spornim, pretežno teritorijalnim i pograničnim pitanjima.
Na čelu varoši Podgorice, kao njen prvi upravitelj sa zvanjem guvernera (ta ad hok dužnost je, inače, formalno-pravno bila nedefinisana) bio je angažovan odmah nakon njenoga oslobođenja od Turaka (9. februara/27. januara 1879. godine) i na toj dužnosti bio je nešto više od dvije godine. Vojvoda Plamenac je, inače, već 8. marta 1879. izabran za člana Državnoga savjeta Knjaževine Crne Gore, kao i za ministra vojnoga, pa zbog državnih obaveza nije mogao temeljnije da se posvetiti poslu gradonačelnika. (Zamjenjivao ga je varoški kapetan Krsto Lainović.)
Na položaju ministra vojnoga Knjaževine Crne Gore vojvoda Ilija Plamenac je bio duže od dvije i po decenije – od marta 1879. do kraja 1905. godine.
Među zaslugama vojvode Plamenca je i otvaranje Cetinjske čitaonice, kao i osnivanje prvoga vojnog muzeja na Cetinju (1870), poznatoga pod imenom “Laboratorija”. Jedno vrijeme vojvoda Plamenac je bio predśednik cetinjskoga kulturnoga društva “Gorski vijenac”.
Zna se i da je u Podgorici imao desetak rala livade “pod Ljubović”, kao i vinograde u Doljanima.
Vojvoda Ilija Plamenac umro je u Podgorici, 3. marta 1916. godine, a sahranjen je na Cetinju.
Jedna ulica u Podgorici nosi njegovo ime.
MARKO MILJANOV
(1881-1882)
Marko Miljanov (Popović, Drekalović) crnogorski vojvoda, senator i književnik, istaknuti junak i vojskovođa, rođen je u Medunu (Kuči) 1833. godine.
Nije pohađao nikakve škole. Mladost je proveo u rodnome kraju, uglavnom čuvajući stoku, a kad je odrastao u vječitom četovanju i ratovima sa Osmanlijama, postavši ubrzo organizator i predvodnik Kuča u mnogim bojevima. Kao 23-ogodišnjak postao je perjanik, pa zatim i „kabadahija” (šef tjelohranitelja) crnogorskoga knjaza Danila Petrovića.
Vojvodsku titulu je dobio od knjaza Nikole 1861. godine.
Za njegovo junaštvo, umješno komandovanje crnogorskom vojskom i druge zasluge, knjaz Nikola Petrović ga je imenovao za komandanta jednoga od odreda crnogorske Južne vojske. Biran je i za sudiju, a zatim i u Crnogorski senat (1874).
Na položaju guvernera Podgorice zamijenio je vojvodu Iliju Plamenca, ali tačan datum nije poznat. „Glas crnogorca“, u broju od 31. maja 1981. godine, navodi Marka kao „guvernera sadašnjega“… Na tome položaju bio je do juna 1882. godine, kada je podnio ostavku – na tu i sve druge funkcije i dužnosti u Knjaževini. Poslije izvjesnih nesuglasica, naime, politički se razišao sa knjazom Nikolom, pa se vratio u rodni Medun.
Bio je jedan od osnivača Cetinjske čitaonice, kao i Čitaonice u Podgorici. U vrijeme službovanja u Podgorici, inače, živio je u „Jusovači“, bivšem vlasništvu poznatoga podgoričkog (turskog) zabita Jusuf-bega Jusa Mučina Krnjića.
Po povratku na Medun Marko se posvetio sopstvenom opismenjavanju (u svojoj 50. godini), pa riješio da ostavi pisana śećanja na to vrijeme i događaje u kojima je i sam učestvovao, sačinivši tada više vrijednih književnih djela. Iako je riječ o memoarskom literarnom stvaralaštvu, on niđe u tim djelima ne piše o sebi.
Smatra se da je njegovo najpoznatije djelo Primjeri čojstva i junaštva, a vrijedne knjige su mu i Pleme Kuči, te Život i običaji Arbanasa. Po Markovome moralnome kodeksu, koji je ukorijenjen kao crnogorska temeljna vrlina, čojstvo ima primat nad junaštvom, jer: junak čo'eku konja vodi.
Vojvoda Marko je umro početkom 1901. godine, u Herceg Novome, a sahranjen je u rodnome Medunu. Tamo je danas i njegov Muzej, ispred kojega je Markova bista.
Ispred zgrade Skupštine Grada Podgorica, na raskršću Njegoševe i Bokeške ulice, nalazi se vojvodin granitni spomenik, a njegovo ime nose jedna osnovna škola i jedna ulica (u centru grada).
Ime Marka Miljanova nosi i književna nagrada koju dodjeljuje Udruženje književnika Crne Gore.
KRSTO LAINOVIĆ
(1882-1884)
Krsto Lainović, varoški kapetan, sudija, finansijski činovnik, upravnik Carinarnice, rođen je 1833. godine u Podgorici.
Knjaz Nikola je, još 1865. godine, dok je Podgorica bila pod turskom okupacijom, Krsta Lainovića imenovao za “zastupnika crnogorskoga u Podgorici”! Zna se i da je, u Skadru, od Turaka bio osuđen na smrt, da je – uz pomoć stranih diplomata – uspio da se oslobodi, te se, potom, bavio kafedžijskim poslom.
Raniji hroničari i istraživači navode da je Lainović, na dužnosti varoškoga kapetana Podgorice bio od 1879. do 1885. (ili, pak, do 1886) godine. Prve četiri godine toga perioda poklapaju se sa vremenom koje su vojvoda Ilija Plamenac i vojvoda Marko Miljanov proveli na dužnosti guvernera varoši Podgorice. No, zbog velike zauzetosti vojvode Plamenca – koji je (već od 8. marta 1879.) bio i ministar vojni – Lainović je, faktički, bio zastupnik, odnosno vršio dužnost guvernera (upravitelja varoši).
Kao imenovani varoški kapetan, funkciju zastupnika guvernera, zamijenio je (juna 1882) položajem “glavnoga upravnika” varoši, nakon što se vojvoda Marko Miljanov povukao iz politike. Tu funkciju obavljao je do sredine 1884. godine, mada je i poslije toga, povremeno, bio “vršilac dužnosti”.
“Glas Crnogorca” (20. maja 1886.) navodi da “dužnost dojakošnjega Varoškoga upravitelja privremeno vrši upravitelj financijalni g. kapetan Lainović”. Precizira se da je funkcija varoškoga upravitelja “ostala upražnjena”, ali se ne navodi zbog čega, već samo da su se “pojedinci sami prijavljivali, s molbama na nadležnom mjestu, no su odbijeni”… No, samo mjesec dana poslije (24. juna) taj list piše da je “na dužnostiupravitelja varošiPodgorica kapetan Luka Nenezić”.
Krsto Lainović je, inače, najduže bio na dužnosti upravitelja Carinarnice (“upravitelja financijalnoga” – kako piše “Glas Crnogorca”) u rodnome gradu – sve do 21. septembra 1906. godine, kada je – knjaževim ukazom – sa te dužnosti, penzionisan. Više godina Krsto je bio sudija Okružnoga suda u Podgorici. Biran je i za “kasijera” Ekonomskoga društva Podgorice, kao i za člana Odbora za proslavu 50-godišnjice vladavine knjaza Nikole (1910).
Neki hroničari navode da se Krsto kasno oženio i da nije imao đece. “Glas Crnogorca” je, međutim, objavio da je Krsto Lainović, 15. juna 1879. godine, ostao bez 11-ogodišnjega sina jedinca, Jordana, koji se utopio u Ribnici. Sa rano preminulom suprugom (Zarom Šestić) imao je i tri šćeri.
Svoju kuću, u podgoričkoj ulici Kralja Nikole (danas Ulica Slobode), svojevremeno je zavještao Fondu za siromašne učenike Gimnazije.
Knjaz Nikola je Lainovića odlikovao Ordenom Danilova krsta III reda.
Krsto Lainović umro je u 85-oj godini života, 21. jula 1918. godine, u Podgorici, đe je i sahranjen.
LUKA NENEZIĆ
(1884-1890)
Luka V. Nenezić, varoški kapetan, ugledni trgovac, sudija, rođen je 1845. godine, u Podgorici. Po zanimanju bio je činovnik.
Nakon oslobođenja Podgorice (27. januara 1879) i njenoga priključenja Knjaževini Crnoj Gori, knjaz Nikola je Luku Vasova Nenezića imenovao za četnoga oficira, a nekoliko godina poslije i za varoškoga kapetana.
Prije oslobođenja Podgorice Luka je bio član turskoga medžlisa (savjeta sa sudskim ingerencijama), kao jedini pravoslavac (6+1) i znatno je doprinosio zaštiti prava i interesa (nerijetko neosnovano) optuživanih pravoslavnih Podgoričana.
O vremenu koje je Nenezić proveo na funkciji starješine varoške uprave, postoje različiti podaci. U ranije objavljenim knjigama piše da je na funkciju predśednika opštine izabran 1886. a ponuđena su dva datuma o kraju Lukinoga obavljanja te dužnosti: jedni kažu do 1890. a drugi do 1891. godine.
U cetinjskome “Glasu Crnogorca” (od 1. jula 1884), međutim, objavljeno je da je Nenezić, već početkom juna 1884. godine, bio “na dužnostiupravitelja varošiPodgorica”.
Postoji i zapis da je 16. decembra 1884. bio“upravitelj varoši”, kada je u Podgorici dočekao srpskoga kneza Petra Karađorđevića. U istim novinama, takođe, možemo naći potvrdu da je Luka istu funkciju obavljao i tokom 1885, 1886, 1887, 1888. i 1889. godine. Izgleda da ga je, tokom maja 1886. iz nepoznatih razloga, zamjenjivao kapetan Krsto Lainović (“Glas Crnogorca”, 20. maja).
Poslije prestanka dužnosti upravitelja varoši, Luka je dva mandata proveo kao sudija Okružnoga suda u Podgorici, a na toj dužnosti bio je i prilikom penzionisanja, decembra 1902. godine.
Nekoliko godina Nenezić je bio (od knjaza Nikole) imenovani školski nadzornik za podgoričke škole, a jedan mandat proveo je i na funkciji predśednika lokalnoga Društva čitaonice.
Knjaz Nikola odlikovao je Luku Nenezića (1907) ordenom Danilovoga reda IV stepena.
Negdašnji hroničar ovdašnji, Nešo K. Stanić (koji je jedno vrijeme, inače, bio i zamjenik upravitelja varoši) zabilježio je da je Nenezić, u vrijeme osmanlijske vladavine, “bio član medžlisa kod podgoričkoga kadije”, te da je ostao upamćen po tome što je izdašno pomagao lokalnim pravoslavcima, “zbog čega su mu” – kako je zapisao Stanić – “Turci više puta prijetili”!?
Luka Vasov Nenezić umro je decembra 1903. godine, u Podgorici, đe je i sahranjen.
MATO ČAKIĆ
(1890-1891)
Mato Čakić, trgovac, rođen je 1840. godine u Rijeci Crnojevića. Učestvovao je u bitkama Crnogoraca sa Turcima, pa i onima na Trijepču i Fundini (1876).
U Podgoricu se doselio nakon njenoga oslobođenja i uspješno se bavio trgovinom, a izvozio je i u neke zapadne zemlje. Oktobra 1882. godine biran je za “upravitelja Ekonomskoga društva” u Podgorici. Maksim Šobajić piše (1891) da je Mato Čakić bio “glavni trgovac” u Podgorici.
Čakić se, uz ostalo, isticao fizičkom ljepotom, a kao uspješan trgovac je – kako je pisao “Glas Crnogorca” – po nalogu knjaza Nikole (1883. godine) – “odašiljan od države u Englesku, trgovinskim poslom”. Postoji podatak da je Čakić predvodio delegaciju varoši Podgorica, koja je (1886) išla kod knjaza Nikole, na Cetinje, da moli Gospodara da lično svečano otvori novoizgrađeni dio Podgorice – Mirkovu varoš.
U listu “Zeta” (br. 27/1938), povodom izbora opštinske uprave u Podgorici, početkom decembra 1890. godine, objavljeno je da je 9tada “za predsjednika izabran je Mato Čakić, za člana Mašo Adžiahmetović, a za sekretara Nešo Zlatičanin”. Nema, međutim (u tome tekstu) preciznijih podataka o tačnome datumu izbora, odnosno o vremenu provedenom na toj funkciji.
U “Glasu Crnogorca” (od 22. decembra 1890), u izvještaju iz Podgorice (datiranom 11. decembra), uz ostalo, navodi se: “Nazad nekoliko dana narod ove varoši izabrao je sebi opštinsku upravu. Izbori su bili pravilni i većinom glasova izabran je za kmeta Mato Čakić, šest mu pomoćnika i četrnaest odbornika… Oni su našli kancelariju i pisara i već su počeli raditi”.
Cetinjski list objavio je i da je Čakić (na izborima 1903. godine) biran za člana opštinskoga odbora u Rijeci Crnojevića, ali da “tu dužnost nije mogao prihvatiti”. Dok je žvio u Rijeci Mato je bio na čelu tamošnjega Društva čitaonice, a takođe je i u Podgorici bio potpredśednik takvoga Društva.
“Glas Crnogorca” je objavio da je Knjaz (početkom 1907. godine) postavio Čakića “za svoga počasnog kabadahiju” (šefa svojih tjelohranitelja). U “Zeti” je, pak, objavljeno da je Mato, jedno vrijeme, bio “knjažev ađutant”, te da je, zajedno sa knjazom Nikolom, putovao za Beč, London i Petrograd.
Ostalo je zapisano i da je knjaz Nikola odlikovao Čakića Danilovim ordenom III stepena.
Mato Čakić je umro na Rijeci Crnojevića – kako je objavio “Glas Crnogorca” – “poslije dužega bolovanja, u 67. godini života”. Bilo je to 3. avgusta 1907. godine.
MARKO PEJANOVIĆ
(1892-1893)
Marko Đ. Pejanović, trgovac, varoški kapetan, rođen je u Podgorici, 1860. godine, u poznatoj podgoričkoj trgovačkoj familiji.
Na funkciju upravitelja varoši Podgorice Marko Pejanović je izabran neposredno od građana 1892. godine. U cetinjskome “Glasu Crnogorca” (od 9. jula 1898. godine) – u informaciji o njegovoj preranoj smrti – uz ostalo, zapisano je da je Marko Pejanović “1892. i 1893. godine biran od naroda za predśednika opštine”, uz konstataciju da je “vršio tu dužnost na korist svoga mjesta”.
Na položaju upravitelja varoši Pejanović je ostao manje od dvije godine. Objavljeno je, naime, da je Marko, marta 1893. godine, podnio ostavku – kako se precizira – “iz zdravstvenih razloga”. Nakon toga dugo je bolovao, da bi poslije petogodišnjega pokušaja izlječenja, iznenada preminuo – vrlo mlad, u svojoj tek 38. godini.
Ostali su i zapisi da je, tokom relativno kratkoga mandata na čelu Podgorice – inače, “vrlo agilnoga” predśednika Marka Pejanoviča – obnovljena Sahat-kula i na njoj postavljen sat (“što je opštinu koštalo oko hiljadu forinti”). Za tu namjenu – kako se navodi u “Glasu Crnogorca”, od 23. jula 1892. godine – crnogorski knjaz Nikola je upravi varoši Podgorica poslao novčanu pomoć od 200 forinti.
Marko Pejanović je, uz ostalo, bio i aktivan član podgoričkoga Društva čitaonice, a postoje zapisi da se okušavao i kao glumac – igrao je razne uloge u nekoliko predstava podgoričkoga Dobrovoljnoga pozorišnog društva.
U zapisima ondašnjih hroničara posebno se ističe da je Marko Pejanović, tokom obavljanja funkcije predśednika opštine, bio “poštovan i omiljen od pripadnika sve tri vjeroispovijesti”.
Marko Đ. Pejanović umro je 2. jula 1898. godine, u Podgorici, đe je i sahranjen.
STEVAN Đ. LUKAČEVIĆ
(1893-1895)
Stevan Lukaćević rođen je 1860. godine u Podgorici. Bavio se trgovinom, novinarstvom i politikom. Imao je nadimak Saraga.
Za predśednika opštine Lukačević je izabran (kako on sam informiše u “Glasu Crnogorca”, zahvaljujući se svojim biračima) 14. februara 1892. godine, ali se, u izvještaju u tim novinama (u broju od 13. marta 1893) navodi da je izbor Lukačevića bio početkom marta 1893. godine – odnosno, nakon ostavke Marka Pejanovića.
Hroničari su zapisali da je svojim radom ubrzo stekao veliki ugled među sugrađanima. Poslije dvije godine, međutim, 12. marta 1895. godine, Lukačević je iznenada podnio ostavku, za koju je u “Glasu Crnogorca” (od 25. marta iste godine) objavljeno da je to učinio “sopstvenim pobudama rukovođen”. Pošto mu odbornici nijesu uvažili ostavku, obratio se višim vlastima, odbijajući da nastavi obavljati funkciju. (Neki hroničari su zapisali da je, navodno, imao sukob sa okružnim kapetanom Zetske nahije.)
U vrijeme njegovog mandata, u Podgorici je izgrađena nova zgrada za osnovnu školu, a u dva bunara, na Pjaci (Trgu vojvode Mirka), ugrađene su pumpe. Sagrađen je i magacin za smještaj zapaljivih materija, a za smještaj “epidemičnih bolesnika” kupljena je kuća. Bogatašima je uveden progresivni opštinski porez, zbog čega je Lukačević – kako je zapisano – “imao i neprijatnosti”. Uz to, “uveo je statistiku stanovništva podgoričkog i njihovog imanja”.
Lukačević je bio prvi predśednik (prilikom osnivanja) Pjevačkoga društva “Branko”, zatim sekretar Ekonomskoga društva Podgorice, kao i jedan od osnivača i član uprave Društva čitaonice (neki hroničari ga nazivaju Podgoričko pozorišno društvo).
Bavio se i glumom, pa je, recimo, imao glavnu ulogu (Maksima) u predstavi “Maksim Crnojević”, po tekstu Laze Kostića (premijera u Podgorici bila je 5. aprila 1885).
Lukačević je više godina bio saradnik cetinjskoga lista “Glas Crnogorca”. Crnogorski istoričar i hroničar stare Podgorice, dr Andrija Lainović, ocjenjuje da je Stevan bio – kako je zapisano – “vjerovatno, najpismeniji Podgoričanin, u svome vremenu”.
Knjaz Nikola ga je odlikovao Danilovim ordenom IV stepena. Lukačević je, međutim (1903), postao protivnik politike knjaza Nikole i priključio se anticrnogorskoj kampanji iz Beograda, podržavajući dinastiju Karađorđević, koja je tada došla na vlast.
Stevan Đokov Lukačević je umro 3. februara 1932. godine u Podgorici, đe je i sahranjen.
ILIJA MARTINOVIĆ
(1895-1897)
Ilija Martinović, rođen je 1866. godine, u Podgorici. Po zanimanju bio je trgovac.Niko od ranijih autora koji su se bavili ovom tematikom nije Martinovića navodio kao jednoga od negdašnjih gradonačelnika Podgorice.
Ilija Martinović je, međutim, krajem marta 1895. godine – kako o tome iz Podgorice javlja cetinjski “Glas Crnogorca” – izabran za “predśednika varoške uprave”, odmah nakon što je ostavku na taj položaj podnio njegov prethodnik, Stevan Đ. Lukačević. Cetinjski list precizira da su (tada) svi ranije izabrani podgorički odbornici nastavili stečene mandate, a da su, istovremeno, za Ilijine (predśedničke) pomoćnike izabrani: Sadik Begović, Nešo Kulić i Jovan Lukić. Dodaje se i da je tada “od prve varoške uprave, ostao samo pomoćnik Selim-beg Osmanagić”.
Zanimljiv je i podatak da su odbornici, na istoj śednici (marta 1895) – kako su objavile rečene cetinjske novine – odlučili da se u Podgorici gradi “veleljepna pravoslavna crkva”, za koju je plan već bio uradio izvjesni ruski arhitekta, Preobraženski. (Izgradnja takve, “veleljepne pravoslavne crkve”, doduše, počela je tek čitav jedan vijek poslije! Naravno, po sasvim drugome projektu, a po izboru vođstva Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori.)
Navedene cetinjske novine su za Iliju Martinovića objavile i podatak da je, jedno vrijeme, bio – kako se precizira – “prokaradur” (što će reći: tutor) “hrama Svetoga Georgija u Podgorici”. Takođe je u rečenim novinama zabilježeno i da je Martinović bio član Glavnoga odbora Prve zetske štedionice u Podgorici (1905).
Na funkciji predśednika varoške uprave u Podgorici Martinović je ostao do kraja januara 1897. godine. Nakon toga, sve do jeseni 1898. funkciju gradonačelnika obavljao je “zastupnik upravitelja varoši” Stevan Raičković, koji će, potom, biti izabran za “prvoga građanina”.
U listu “Glas Crnogorca” piše da je bio povjerenik Industrijskoga akcionarskog udruženja za osnivanje pivare “Trebjesa”, a može se naći i podatak da ga je knjaz Nikola (1. januara 1903) imenovao za sekretara Oblasnoga suda, na Cetinju. Navodi se još i da je, prije toga, on bio “sekretar Okružnoga kat. suda”.
Pred kraj radnoga vijeka (9. avgusta 1903) Martinović je – kako je objavio “Glas Crnogorca” – “otpušten iz državne službe, u interesu iste” (nema, međutim, obrazloženja o tome). Martinović je, zajedno sa drugim uglednim osobama, biran i za člana podgoričkoga Odbora za proslavu 50-godišnjice vladavine knjaza Nikole.
Ostalo je u zapisima hroničara i da je Ilija bio vlasnik “velike livade i vinograda u Doljanima”, nedaleko od Podgorice.
Ilija Martinović je umro vrlo mlad (u svojoj 48. godini) 1914. godine i sahranjen je u Podgorici.
Nastaviće se
Kapetan Luka Nenezić je jedan od mojih predaka. Slučajno sam tek sada pročitao tekst publiciste i novinara Danila Burzana o upraviteljima varoši Podgorica. U tekstu o kapetanu Luki ima nekih nejasnoća, koje bih hteo da prodiskutujem sa autorom. Takođe i ja imam neke podatke i Lukinu fotografiju. Postoji li mogućnost da dobijem e-mail Danila Burzana, kako bih uspostavio kontakt?
Na ovaj moj komentar pre dve godine nije bilo reagovanja, pa da pokušam ponovo…
Helpful post and great sharing. A couple of things in here I haven’t thought about before, I would like to take this moment to say that I really like your blog. It has been a fantastic resource of information for me. Thank you so much!
There couple of fascinating points in time in this article but I do not determine if these center to heart. There may be some validity but I am going to take hold opinion until I take a look at it further. Good write-up , thanks therefore we want more! Combined with FeedBurner at the same time