Španski generali spremaju vojnu intervenciju ako se Katalonija otcijepi?!

Čudesan je način na koji je nastala Kraljevina Španija: još od Asturije koju su 718. godine osnovali nepokorni ostaci vizigotskog plemstva koji su se pred muslimanskim Mavrima povukli visoko u planine na sjeverozapadu Pirinejskog poluostrva, pa sve do XVIII vijeka, ratovalo se mahom protiv stranih zavojevača.

Španija se, kao zemlja, ujedinjavala dinastičkim brakovima (dakle: ljubavlju) te konsolidovala personalnim unijama više desetina kraljevstava i kneževstava, državica koje su nastale od Asturije i franačke Hispanijske krajine. Rijetko su, zaista rijetko, barem do XX stoljeća i građanskog rata, španske oružane snage korišćene za gušenje unutrašnjih pobuna.

A sada bi vrlo lako moglo da se desi upravo to, barem ako je za vjerovati čitavom nizu visokih oficira španske vojske, od generala do pukovnika, koji su tokom proteklih desetak godina redovno zveckali oružjem na pomen katalonske secesije.

“Nedjeljivost Španije” — te velike državne zajednice mnoštva naroda i narodnosti koji su tokom proteklih hiljadu godina uspješno prevazilazili sve kulturne i druge unutrašnje razlike od kojih nisu pravili političke — ustavna je institucija te države od koje zavisi njen opstanak.

Član 2. Ustava Kraljevine Španije donijetog 1978. godine glasi: “Ustav je utemeljen na neraskidivom jedinstvu španske nacije, zajedničke i nedjeljive domovine svih Španaca; on priznaje i garantuje pravo na samoupravu narodnostima i regijama od kojih je sastavljena, i solidarnost među njima”.

Bez tog “neraskidivog jedinstva španske nacije, zajedničke i nedeljive domovine svih Španaca”, ne bi bilo moguće da Kastilja, Galicija, Katalonija, Baskija, Andaluzija, Valensija, budu tako dugo u zajednici i da postanu tako duboko povezane. “Neraskidivo” povezane.

Svaki oficir svake zemlje na svijetu zaklinje se da će štititi ustav, pa tako i pripadnici španskih oružanih snaga. Još ako se uzme u obzir frankističko i monarhističko nasleđe tih istih oružanih snaga, da li je ikome čudno što već dugo mogu da se čuju žestoki glasovi koji dopiru iz tih redova a zbog katalonskog secesionizma.

Januara 2006. godine španski general Hoze Mena, ondašnji zapovednik kopnene vojske jačine 50.000 ljudi, svojim je okupljenim oficirima rekao da će armija intervenisani u Kataloniji ako jedinstveno Španije bude ugroženo. Zbog ove izjave je bio u kućnom pritvoru, a potom je i smjenjen.

On nije objasnio kako zamišlja tu intervenciju, ali nije ni morao: svi su se odmah sjetili vojnog puča jula 1936. godine koji je doveo do Španskog građanskog rata, a sjetili su se i pokušaja puča nakon Frankove smrti, kada su 1981. godine neki elementi u vojsci željeli da spriječe demokratske promjene napadom na parlament.

Septembra 2012. godine pukovnik Fransisko Alaman je u intervjuu za nekoliko listova dao još dramatičniju izjavu.

— Katalonija će biti nezavisna samo preko mene mrtvog i preko mnogo drugih mrtvih vojnika. Španija nije Jugoslavija ili Belgija. Čak i ako lav spava, ne provocirajte ga, jer će pokazati svirepost dokazanu vjekovima unazad – rekao je on tada.

Takođe je dodao da su pripadnici španske vojske zakleti da brane “princip nedeljivosti Španije oko koga nema pregovora” i da su spremni da brane taj princip “sopstvenim životima”.

Oni koji su bolje upoznati sa prirodom vojnog puča kao takvog dobro znaju da je izjava pukovnika možda bitnija od izjave generala: naime, većinu ovih državnih udara predvode ili izvode oficiri iz “sredine” komandnog kadra, uglavnom pukovnici (recimo, u Grčkoj je vojna hunta krajem šezdesetih i početkom sedamdesetih bila poznata kao “Režim pukovnika”; u međuratnoj Poljskoj smo takođe imali “Pukovnike Pilsudskog” koji su dominirali vladom od 1926. do 1939. godine).

To je samo ono što smo mi uspjeli da iskopamo, ko zna koliko primjera ovakvih izjava i najava ima a da se za njih ni ne zna. Poučeni prethodnim iskustvima, možda se u kancelarijama španske vojske o ovome danas priča šapatom.

Da li je vojna intervencija u Kataloniji realna u kontekstu Evropske unije koja svim svojim dokumentima zabranjuje upotrebu vojske protiv sopstvenog stanovništva, da li je vojni puč u Madridu moguć ako vlada popusti pred zahtjevima katalonskih nacionalista, da li je generale i pukovnike uopšte briga za EU ili smatraju da je ludost odreći se hiljadugodišnje gradnje Španije zarad nečega što sutra može da se raspadne, niko ne može pouzdano da zna. Mnogo toga nije realno, pa se ipak dešava: prije nego što je Putin anektirao Krim, da li je to bilo realno?

Ono što je jako zanimljivo jeste činjenica da za ovu prijetnju, koja postoji, bila realna i izvodljiva ili ne, jako dobro zna i vrh katalonskog generaliteta koji svejedno gura svoju regiju ka proglašenju nezavisnosti i ka tački bez povratka. Možda se čak oni i nadaju vojnoj intervenciji, jer bi ishitrena reakcija armije mogla da bude tas na vagi koji bi prevagnuo i donio međunarodnu podršku katalonskoj secesiji.

Španska vojska nema ustavno i zakonsko uporište da na svoju ruku reaguje i suzbije otcepljenje Katalonije, baš što ni Katalonija nema ustavno i zakonsko pravo da se otcijepi bez saglasnosti ostatka Španije. Zato, ako katalonska skupština proglasi nezavisnost, sve postaje moguće. Iako se svako razuman nada da će “nemoguće” ostati nemoguće, a problem biti riješen mirnim putem.