Nema mjesta euforiji i likovanju neprijatelja Pravoslavne crkve u Crnoj Gori

Reagovanje prenosimo integralno 

“Izjava Arhiepiskopa pamfilijskog Danila, koji je posljednjih mjeseci bio egzarh Carigradskog Patrijarha Vartolomeja u Ukrajini, zloupotrijebljena je u crnogorskim medijima i predstavljena je kao podrška psevdovjerskoj političko-ideološkoj zajednici na čelu sa g. Dedeićem koja posljednjih dvadeset pet godina unosi nemir i bratomržnju među pravoslavni narod Crne Gore.

Njegova izjava nema nikakve veze sa podrškom pomenutoj organizaciji. U dugačkom intervjuu ukrajinskom izdanju BBC, na pitanje novinara u kojem je pomenuto ”drobljenje” Pravoslavlja i moguće aktualizovanje pitanja Crkve u Crnoj Gori i Makedoniji, Arhiepiskop Danilo je iznio svoj stav o tome da, citiramo: ”podržava tezu da svaki narod, koji želi da ima svoju Pravoslavnu Crkvu, treba da ima pravo da je ustanovi i traži priznanje od drugih Pravoslavnih Crkvi. Uključujući i Makedoniju i Crnu Goru”. To je bila usputna stanica njegovog intervjua, direktno izazvana novinarskim pitanjem. U intervjuu se uglavnom bavi pitanjem Crkve u bivšem SSSR. Inače, istome je već skrenuta pažnja od strane Vaseljenske Patrijaršije, da se ne miješa u pitanja koja ne razumije i koja nisu u njegovoj nadležnosti.

Iako smatramo neopreznim i nepreciznim da Arhiepiskop Danilo olako pominje Crnu Goru u ovom kontekstu, bez istinskog poznavanja ovdašnje problematike, suštinski, u njegovim riječima nema ništa sporno. Svaki narod koji to želi zaista može da traži nezavisnost svoje Crkve i ište priznanje od drugih Crkvi. Tako je autokefalnost prije 800 godina dobila i Žička/Pećka arhiepiskopija, odnosno Pećka Patrijaršija, današnja Srpska Patrijaršija, u okviru koje je Sveti Sava osnovao i Episkopiju/Mitropoliju zetsku, čija je nasljednica današnja Mitropolija crnogorsko-primorska, kao i Episkopiju budimljansku, čija je nasljednica današnja Eparhija budimljansko-nikšićka. Takav proces – traženje autokefalnosti, mogli bi, da to žele, da pokrenu samo istinsko sveštenstvo i vjerni narod Crne Gore, a ne grupa ideološki ostrašćenih ljudi oko Dedeića, koje nema nikakve veze sa vaseljenskim Pravoslavljem, kao ni sa Pravoslavnom Crkvom u Crnoj Gori vremena Kraljevine Crne Gore. U vrijeme Svetoga Petra, a i prije i poslije njega, svaki pravoslavni sveštenik i vjernik u Crnoj Gori želio je obnovu jedinstva Pećke Patrijaršije, razorenog nasiljem Otomanske imperije, što niko ozbiljan i ne spori i do njega je došlo poslije Velikog rata, odlukama pravoslavnih episkopa sa teritorije tadašnjeg Kraljevstva SHS, među kojima su najaktivniju ulogu imali Mitropolit crnogorski Mitrofan Ban, Mitropolit pećki (potonji crnogorsko-primorski i Patrijarh srpski) Gavrilo Dožić i Episkop zahumsko-raški (potonji bokokotorsko-dubrovački) Kirilo Mitrović, članovi dotadašnjeg Svetog Sinoda Kraljevine Crne Gore.

Onaj koji svakako ne može očekivati da dobije priznanje svoje ”autokefalnosti” je g. Dedeić, koji je upravo odlukom Sveštenog sinoda Carigradske Patrijaršije, na čelu sa Patrijarhom Vartolomejem, lišen svešteničkog čina, odlukom od 9. aprila 1997. godine, u kojoj se, između ostalog, kaže:

„…bivši sveštenik Miraš Dedeić, zbog gornjih teških antikanonskih i antidisciplinskih i dušepogubnih njegovih bezakonja i njegove nepokajničke upornosti u njima, od sada je lišen svoga svešteničkog čina i ogoljen svake blagodati i djelovanja, ubuduće postajući prosti laik i kao takav od sviju smatran.

Zato da se niko nikada ne usudi, ni od klirika, da se zajednički oblači i saslužuje sa njim, niti od vjernika da ga bilo ko primi ili počastvuje kao sveštenika ili klirika, ili da cjeliva njegovu desnicu i zatraži od njega blagoslov, jer je pod bremenom neoprostivog lišenja čina i nerazrješivog odlučenja od Gospoda Svedržitelja.”

Podsjećamo i na djelove iz pisma Carigradskog Patrijarha Vartolomeja iz aprila 2000. godine tadašnjem i današnjem predsjedniku Crne Gore g. Milu Đukanoviću, koji svjedoče o odnosu Carigradske Patrijaršije prema Dedeiću i njegovoj organizaciji:

”…on (Dedeić) se i dalje van svakog zakona predstavlja kao svešteno lice i na taj način uznemirava pravoslavni narod u Crnoj Gori gdje je kanonski pravoslavni episkop od svih Pravoslavnih Crkava jedini priznat Mitropolit crnogorsko-primorski Amfilohije…jasno je da bilo kakvo podržavanje raskolničkog djelovanja Miraša Dedeića očigledno ne služi istinskom i dalekovidnom interesu Vašega naroda… ako lokalna Crkva funkcioniše preko raščinjenih lica, nju ne priznaje nijedna Pravoslavna Crkva, zato, političke vlasti jednog naroda ne bi trebalo da dovode svoj narod u crkvenu izolaciju i raskol sa tijelom cijele zajednice Pravoslavnih Crkava… autonomija jedne lokalne Pravoslavne Crkve daje se poslije izvjesnih predispozicija i formalnosti, a ne preko raščinjenih lica koja ne rade ništa drugo nego stvaraju nered i nevolje. Uvjereni smo da će Vaša draga Ekselencija razumjeti opasnost po duhovni život Crne Gore, koja je prouzrokovana pokretom pomenutog g. Miraša Dedeića, te da ćete se Vi distancirati od njega, radi dobra i jedinstva Vašega naroda.“

Smatramo da poslije ovih riječi nema mjesta optimizmu g. Dedeića o skorom priznanju njegove pseudoreligiozne skupine niti euforiji i likovanju neprijatelja Pravoslavne Crkve u Crnoj Gori”.