MITROPOLIT AMFILOHIJE: Vaskrs je simbol vječnog života

Pro­sla­vlja­nje Vas­kr­sa ni­je pro­sto obi­čaj, već je svet­ko­va­nje i pro­sla­vlja­nje ostva­re­nog vječ­nog smi­sla čo­vje­ka i sve­ga po­sto­je­ćeg, po­ru­čio je u vas­kr­šnjoj po­sla­ni­ci mi­tro­po­lit cr­no­gor­sko-pri­mor­ski Am­fi­lo­hi­je.
– Svje­tlost Hri­sto­va ko­ja pro­sve­ću­je, pri­zi­va sve nas, a na­ro­či­to i ne­pre­kid­no pri­zi­va one ko­ji za­lu­dje­še u svo­jim umo­va­nji­ma, po­klo­ni­mo se nje­mu kao je­di­nom pra­vom pu­tu, isti­ni i ži­vo­tu, u na­di na sve­op­šte vas­kr­se­nje mr­tvih i ži­vot vječ­ni čo­vje­ka i sve­u­kup­ne tvo­re­vi­ne – is­ta­kao je mi­tro­po­lit cr­no­gor­sko-pri­mor­ski u vas­kr­šnjoj po­ru­ci.
On je is­ta­kao da je Bog svo­jom bo­žan­skom ru­kom u isko­ni po­si­jao kao pše­nič­no zr­no sve zna­ne i ne­zna­ne i vi­dlji­ve i ne­vi­dlji­ve svje­to­ve.
– Ri­ječ Go­spod­nja: „Za­i­sta, za­i­sta Vam ka­žem: ako zr­no pše­nič­no pad­nuv­ši na ze­mlju ne umre, on­da jed­no osta­je; ako li umre mno­go ro­da ro­di” (Jo­van 12, 24). Za­što si­jač ba­ca pše­ni­cu u ze­mlju? Da li za­to da bi pše­ni­ca umr­la i is­tru­li­la? Ne, ne­go za­to da bi vas­kr­sla i ži­vje­la i bo­ga­ti rod ro­di­la. Pri­tom, o ču­de­snog zna­me­nja! Bog je svo­jom bo­žan­skom ru­kom u isko­ni po­si­jao kao pše­nič­no zr­no sve zna­ne i ne­zna­ne, sve vi­dlji­ve i ne­vi­dlji­ve svje­to­ve. On je svo­jim stva­ra­lač­kom si­lom upi­sao u ko­smič­ko bi­će za­kon na­sta­ja­nja i po­sto­ja­nja, za­kon ra­đa­nja i umi­ra­nja, vas­kr­sa­va­nja i na­pre­do­va­nja sve­ga stvo­re­no­ga ka bo­ljem i sa­vr­še­ni­jem. Bo­go­vi­dac Moj­si­je nam ot­kri­va vi­do­vi­to tu taj­nu u svo­joj Knji­zi po­sta­nja.

On sli­ko­vi­to opi­su­je: Ono što je Bog u po­čet­ku stvo­rio, bi­lo je „bez ob­lič­ja i pu­sto, i bje­še ta­ma nad bez­da­nom” (Post. 1, 2). Si­lom, pak, Du­ha Bož­jeg, ko­ji se di­zao nad tim bes­ko­nač­nim bez­da­nom i ha­o­som, tvo­re­vi­na Bož­ja se po­ste­pe­no uob­li­ča­va­la, is­pu­nja­va­ju­ći se ži­vot­nom si­lom, za­ko­ni­to­šću i lje­po­tom, uz­ra­sta­ju­ći od pro­sti­jeg ka sa­vr­še­ni­jem. Pro­sto po­sto­ja­nje je stre­mi­lo bo­ljem, ži­vot­nom po­sto­ja­nju pa je „ze­mlja iz se­be pu­sti­la tra­vu, bi­lje što no­si sje­me i dr­vo rod­no ko­je ra­đa rod po svo­jim vr­sta­ma, u ko­jem će bi­ti sje­me nje­go­vo na ze­mlji” (Post.1, 11). Svje­tlo­šću ugra­đe­nom u du­bi­ne bi­ća i ri­ječ­ju Bož­jom tvo­re­vi­na i da­lje ra­ste: „vr­ve po vo­di ži­va stvo­re­nja i pti­ce le­te is­pod svo­da ne­be­skog; sto­ka i sit­ne ži­vo­ti­nje i zvi­je­ri ze­malj­ske po vr­sta­ma nji­ho­vi­jem”, bla­go­slo­vom Bož­jim, ra­đa­ju se i mno­že i pu­ne ze­mlju. Pu­no­ća tog „ka bo­ljem na­pre­do­va­nja” tva­ri bi­lo je stva­ra­nje čo­vje­ka „po ob­lič­ju Bož­jem stvo­ri ga, mu­ško i žen­sko stvo­ri ih” (Post. 1, 27). Čo­vjek je bi­će stvo­re­no na raz­me­đu svje­to­va: u se­bi no­si, ogle­da­lo je, ob­lič­je sve­u­kup­ne tva­ri, ali je on i ne­što vi­še: lik je i po­do­bi­je sa­mo­ga Bo­ga. Ka­ko ka­že Lov­ćen­ski taj­no­vi­dac: „ja se na­dam ne­što tvo­je da u du­ši mo­joj sja­je”. Ono što mu se ot­kri­lo i u šta je pro­zreo isti Sv. Pe­tar II Lov­ćen­ski taj­no­vi­dac, to je ”kli­ca vas­kr­se­nja”, ko­jom je od isko­ni ob­da­re­no va­si­o­no sve­ja­je, tj. pri­ro­da svih stvo­re­nih svje­to­va – „sve­sve­ti­je” – na­gla­sio je mi­tro­po­lit Am­fi­lo­hi­je.
On je po­ja­snio da to zna­či da Bog ni­je stvo­rio svi­jet za smrt i pro­la­znost, ne­go za vječ­nost, vječ­ni ži­vot, vječ­no do­bro­bi­ti­je.
– Ta „kli­ca vas­kr­se­nja”, zr­no, sje­me po­si­ja­no bo­žan­skom Si­lom u du­bi­ne bi­ća, umi­ra­lo je i ras­pa­da­lo se i rod ra­đa­lo i ra­đa. Kroz sva vre­me­na od na­stan­ka svi­je­ta, da bi, ka­da je do­šla pu­no­ća vre­me­na, po­slao Bog Si­na svog Je­di­no­rod­nog da sva­ki ko­ji u nje­ga vje­ru­je ne po­gi­ne ne­go da ima ži­vot vječ­ni” (Jo­van 3, 15), kao Pu­no­ću ra­sta i ro­da te „kli­ce”. Sa­mo, da­kle, ka­da je Onaj ko­ji je po­si­jao tu „kli­cu vas­kr­se­nja” po­stao čo­vjek ro­đen od Du­ha Sve­to­ga i Pre­sve­te Dje­ve, On, vječ­na Ri­ječ Bož­ja kroz ko­ju „sve po­sta­de”, Je­di­no­rod­ni Sin Bož­ji u ko­me „bje­še ži­vot i ži­vot bje­še svje­tlost lju­di­ma”, ka­da je bio ras­pet, po­stra­dao i po­gre­ben, svo­jom smr­ću je smrt uni­štio i sve­mu po­da­rio ži­vot vječ­ni. U Nje­mu i u Nje­go­vom „žr­tvo­va­nju za ži­vot svi­je­ta” ot­kri­la se Pu­no­ća bo­žan­ske lju­ba­vi. Smrt, ko­ja je od isko­ni gu­ta­la da­nas „ono što ju­če nji­vlja­še”, su­o­čiv­ši se sa Njim kao vječ­nim ži­vo­tom, po­bi­je­đe­na je jed­nom za­svag­da; „kli­ca vas­kr­se­nja”, uro­di­la je plo­dom Nje­ga kao vas­kr­se­nja i vječ­nog ži­vo­ta. Ta­ko se ostva­rio pu­ni vječ­ni smi­sao sve­u­kup­ne tvo­re­vi­ne, po­go­to­vo čo­vje­ka ob­li­ko­va­nog po Li­ku Ono­ga ko­ji ga je stvo­rio – vas­kr­slog Hri­sta, sa­vr­še­no­ga Bo­ga i sa­vr­še­nog čo­vje­ka, Bo­go­čo­vje­ka. Po­zdra­vljaj­mo se još jed­nom i bez­broj pu­ta sve­ra­do­sno: Hri­stos vas­kr­se! Tu­gu i smrt od­ne­se! Ra­dost i vječ­ni ži­vot do­ne­se – po­ru­čio je mi­tro­po­lit Am­fi­lo­hi­je.

(Dan)