Danilović: Crna Gora još ne brije posljednji komunistički brk

Petokraka je zabranjena kod naših „posestrima“.

Zločini se ne mogu osuđivati u rukavicama. Samo bitange i neznalice osudu komunističkih zločina doživljavaju kao povampirenje fašizma. Zapravo, fašizam je kada zločine i zločince podižemo na nivo patriotske časti i zasluga.

Vladika Joanikije i Vladika Metodije govore o onome što je sramota vijeka na našim prostorima.

Niko ne spori antifašizam partizanskog pokreta, ali je sramno da samo u Crnoj Gori, od svih nekadašnjih komunističkih i socijalističkih država, ni danas nema intelektualne i moralne snage da se kroz zvanična državna akta osude zločini komunista učinjeni u ratu i posebno nakon njegovog završetka.

Satrapi jednog vremena drže dušu i sjećanje Crne Gore u najdubljoj jami.

Naši navodni antifašisti skoro listom poriču činjenice koje je Evropa davno prihvatila osuđujući one koji su u ime komunizma i stvaranja „novog čovjeka“ učinili zločine, masakre i genocid.

Sa takvim pojedincima i grupama nema prećutne istorijske kohabitacije i kolaboracije.

Savrmena Slovenija je više puta zvanično osudila komunističke zločine. Posebno su osuđeni zločini učinjeni nakon Drugog svjetskog rata – likvidacije bez suđenja i presude, nad zarobljenicima, civilima, političkim neistomišljenicima i pripadnicima poraženih pokreta.

Slovenija je donijela Zakon rehabilitaciji onih koji su osuđeni iz političkih razloga u komunističkom periodu.

Otkriveno je na stotine masovnih grobnica, među njima i jedna od najvećih u naselju Huda jama – Barbarin rov, gdje su pronađene hiljade ljudskih skeleta. Pretpostavlja se da je tamo više od 12.000 stradalih.

Slovenija je uredila i učinila dostupnim stratišta u kojima su komunisti zatrpali na desetine hiljada nevinih zbog desetina ili stotina „krivih“.

Danilo Tirk, bivši predsjednik Slovenije, prisustvovao je obilježavanju zločina u Hudoj jami, bez obzira što si protestovali bivši slovenački komunisti i privilegovana kasta onih koji su od komunizma napravili franšizu nekažnjivih i nepogrešivih. NJegov naslednik Borut Pahor, potvrdio je ono što je uradio Turk. Slovenija je i potpisnica Praške deklaracije (2008), koja poziva na jednak tretman svih totalitarnih režima – nacizma, fašizma i komunizma – i na osudu svih zločina bez izuzetka.

Slovenija je bila dio naše zajedničke države, ali je osudila komunizam i podigla spomenike nevino stradalim – nije u međuvremenu postala profašistička ili nacistička zbog toga, a imali su se na koga ugledati i to po sred Evrope.

Reklo bi se, međutim, da je u Sloveniji vladao tvrđi komunizam nego u Crnoj Gori u kojoj je krozratna i posleratna poslatica bilo ubistvo najbližeg, ili najbližih, u slavu Partije i Tita.

Komunističke zločine osudile su brojne evropske zemlje, „posestrime“ u međusobnom uvažavanju današnje Crne Gore.
Našim sadašnjim i pređašnjim političkiim strukturama zajedničko je: nepoštovanje nevinih žrtava, preziranje kolektivnih jama i grobova, ali i guljenje poslednjih banana blagostanja naslijeđenih od Brozovog totalitarizma.

U Poljskoj, komunistički režim proglašen je kriminalanim, a u Mađarskoj zločinačkim.

Postoji i Kuća terora u Budimpešti posvećena zločinima komunizma. U Ustavu Mađarske jasno je osuđen komunizam. Češka je još devedesetih osudila svoju komunističku partiju, za ubistva. Slovačka je uradila isto.

Čak i u NJemačkoj, zbog svog „istočnog dijela“, postoji Zakon o rehabilitaciji žrtava političkog progona od strane komunističke vlasti. Imao sam priliku da posjetim Muzej Štazija i Memorijalni centar u Berlinu: za stradanja naših antikomunista, ali i komunista od strane suoerkomunista, u periodu od 1941- 1948, to su dječje igre.

Naše nepopravljive bitange iz osebujnog „javnog interesa“ posebno vole da upoređuju Crnu Goru sa Baltičkim zemljama, ali prećutkuju da su u Estoniji, recimo, komunistički zločini precizno i jasno osuđeni kao genocidni.

U Litvanija se i dalje podnose tužbe protiv bivših komunističkih zvaničnika.

Nekadašnji predsjednik Rumunije Trajan Basesku svojevremeno je zvanično osudio komunistički režim kao zločinački. Isto je ranije učinjeno i u Bugarskoj.

Za sve ove godine naši „antifašisti“ u Crnoj Gori, koji zdušno podržavaju i opravdavaju fašističke gnusobe Brozovih komunista, govore kako „naš komunizam“ nije bio prosovjetski nego „naš“; pitom, čovječan i pravedan!

To je najgora laž i o tome su listom lagali komunistički istoričari od 1945. pa do 2025. Lagali su iz koristoljublja kao apologete jednog zvjerskog poretka nadajući se da ćemo svi vječno ćutati i stidjeti se stradanja nevinih porodica, pojedinaca, junaka i patriota.

Na našem pestolnom Cetinju, lokalni funkcioneri i grupe ljudi, davali su nesebičnu podršku Zelenskom i Ukrajini u minule tri godine. Neki, usput, žele Brozov spomenik na Cetinju, a Ukrajina je porušila, u međuvremenu, sve komunističke spomenike ,osudila komunizam i zabranila komunističke simbole još prije devet godina. Komunizam je osuđen i u Gruziji i u Moldaviji.

Evropski parlament (2009) osudio je totalitarne režime – nacizam, fašizam i komunizam.

Crna Gora, ona zvanična, Milova ili ova „naša“, još ne brije „poslednji komunistički brk“ u Evropi, ali bi se rado dohvatila tuđih brada, nesrećnih majki, sestara i porodica, koje su komunisti dobrano istrijebili po Crnoj Gori u četiri godine rata i toliko još poratnog divljanja i sijanja proleterske prade.

Stidi li se iko te i takve istorijske sramote? Vođe su nam od države napravile pudlicu koja bi da se nekako neprimjetno ufulja u družbu evropskih država.

Naravno, na kraju, lako je zaključiti da su i evropske države u osudi komunizma bile licemjerne, po navici. Suštinski, one su osuđivale Rusiju, jednačeći komunizam i nacizam. Tako je bilo najlakše izjednačiti sebe i svoju otvorenu naklonost prema fašizmu sa sovjetskim komunistima koji su im donijeli slobodu. Nakon tog „neriješenog rezultata“ svi su mogli da odahnu i da repariraju svoja nacistička izdanja iz tridesetih i četrdesetih godina prošlog vijeka.

Evropljani su to uradili podmuklo, onako „engleski“ jednačeći Hitlerove naciste i Staljinove komuniste. Ipak, razlika je ogromna; Rusi su branili slobodu, a multinacionalne, evropske divizije marširale su na Moskvu.

Naši ovdašnji i svevremeni komunisti nisu se, ipak, nikad odrekli „sovjeta“, njihove Kominterne koja nam je rodila Josipa Broza, Đilasa, Savu i Blaža, ali su maljevima dotucali sve druge antifašiste koji nijesu htjeli pod kapu sa petokrakom. Da su, mnogi od njih, ikad imali gerilski otpor i antifašistički pokret kakav je bio Jugoslovenska vojska u Otadžbini, naredili bi Šumanu poslije rata da na njemu sagradi arhitekturu nove Evrope. Mi, smo međutim, licemjerni i lažavi kakve nas je Bog dao, mučenicima prišili izdaju, i stali iza Maršala koji je od vojne škole imao predvojničku i vojničku kod okupatora.

Nikada se kao država nismo postidjeli sramote koju smo učinili prema svojim nevinim precima. Sigurno je, ipak, da će se naše potomstvo stidjeti nas: našeg kolektivnog laganja nad mračnom prošlošću, naše prevrtljivosti, naših „akademskih.