Cijena rada u Evropi: Luksemburg na vrhu, a evo gdje je najmanja satnica

Da li ste se ikada zapitali koliko se razlikuju troškovi zapošljavanja radnika u različitim djelovima Evrope? Odgovor je – prilično. Odnos između maksimalnih i minimalnih troškova veći je od pet puta, što pokazuje stepen nejednakosti.

Euronews istražuje gdje su troškovi rada najviši, a gdje najniži u Evropi i koji faktori doprinose ovim velikim razlikama?

U 2024. godini, prema podacima Eurostata, prosječni trošak rada po satu u EU zemljama kretao se od 10,6 eura u Bugarskoj do 55,2 eura u Luksemburgu. Prosječan procijenjeni trošak u EU iznosio je 33,5 eura.

Najviši troškovi u Sjevernoj i Zapadnoj Evropi

Najveći troškovi rada koncentrisani su u Sjevernoj i Zapadnoj Evropi, posebno kada se Island i Norveška posmatraju zajedno sa članicama EU.

Svih pet nordijskih zemalja ima troškove iznad prosjeka EU. Norveška, Island i Danska se nalaze među prve četiri zemlje, sa satnicama koje premašuju 50 eura.

Pored njih, Belgija (48,2 eura), Holandija (45,2 eura), Austrija (44,5 evra), Francuska (43,7 eura) i Njemačka (43,4 eura) takođe spadaju u zemlje sa visokim troškovima rada.

Najniži troškovi rada u Istočnoj Evropi

Najniži troškovi rada u EU zabilježeni su u Istočnoj Evropi. Bugarska (10,6 eura), Rumunija (12,5 eura) i Mađarska (14,1 euro) imaju najniže stope.

U Južnoj Evropi troškovi su umjereniji, ali i dalje znatno niži u poređenju sa sjeverom. Italija (30,9 eura), Španija (25,5 eura), Portugal (18,2 eura) i Grčka (16,7 eura) spadaju u ovu grupu.

Dr Agnješka Pjasna, viši istraživač u Evropskom sindikalnom institutu (ETUI), navodi da ove postojane razlike prate vrlo jasne regionalne obrasce – zemlje Centralne i Istočne Evrope, kao i Južne Evrope, imaju najniže troškove rada i najniže plate.

Razlike u troškovima rada manje su kada se izraze u standardu kupovne moći

Dr Sotirija Teodoropulu, šefica odjeljenja za evropske, ekonomske, radne i socijalne politike u ETUI, naglašava da nivo cijena igra ključnu ulogu u objašnjavanju razlika u troškovima rada. “Ako se troškovi izraze u standardima kupovne moći (PPS), razlike su znatno manje”, kaže ona.

To se vidi i u podacima – odnos između maksimalnih i minimalnih troškova među zemljama EU opada na nešto više od dva puta kada se koristi PPS, u poređenju sa više od pet puta kada se izražava u eurima.

U PPS-u, troškovi rada po satu u EU kreću se od 19,1 u Bugarskoj do 40,3 u Belgiji. Norveška je na vrhu sa 40,7.

Pošto stope konverzije za PPS za 2024. još nisu dostupne, korišćeni su podaci iz 2023. za stvarnu individualnu potrošnju.

Baltičke i balkanske zemlje i dalje su na dnu ljestvice, ali je jaz manji nego kod nominalnih troškova.

Troškovi rada odnose se na ukupne izdatke koje poslodavci imaju za zapošljavanje radnika. Pored plata i zarada, oni uključuju i “nezaradne” troškove – uglavnom doprinose za socijalno osiguranje i poreze povezane sa zapošljavanjem.

Kako nezaradni troškovi utiču na ukupne troškove rada?

Udio nezaradnih troškova u ukupnim troškovima rada znatno varira širom Evrope – od samo pet odsto u Bugarskoj i Litvaniji do 32 odsto u Francuskoj i Švedskoj. Prosječan udio u EU u 2024. bio je 25 odsto.

Dr Teodoropulu ističe da su ti udjeli “povezani sa strukturom i filozofijom sistema socijalne zaštite i beneficija koje on pruža građanima”.

Đulija De Lacari, ekonomistkinja iz Međunarodne organizacije rada (ILO), navodi da su u zemljama poput Francuske i Švedske sistemi socijalne zaštite osmišljeni da budu univerzalni i sveobuhvatni, nudeći širok spektar beneficija – uključujući duže i bolje plaćeno porodiljsko, očinsko i bolovanje, kao i obimnije osiguranje za nezaposlene.

“Značajan deo ovih beneficija direktno finansiraju poslodavci kroz doprinose”, kaže ona.

Pored pomenutih zemalja, udio nezaradnih troškova je visok i u Austriji, Italiji i Španiji, dok zemlje Istočne Evrope, poput Rumunije i Bugarske, održavaju te troškove na vrlo niskom nivou.

Šta uzrokuje velike razlike u troškovima rada?

Đulija De Lacari objašnjava da nezaradni troškovi imaju veliki uticaj na varijacije u ukupnim troškovima rada, ali i da postoji više dodatnih faktora. Među njima su:

Ekonomska struktura i produktivnost: Veća produktivnost omogućava zemljama da održavaju više plate, a time i više satnice rada.

Institucije tržišta rada: Prisustvo i snaga sindikata, pokrivenost i dubina kolektivnih ugovora, kao i zakonski propisane minimalne plate značajno utiču na visinu zarada i troškove rada.

Troškovi života i nivo cijena: Troškovi rada su djelimično povezani sa troškovima života – zemlje sa višim nivoom potrošačkih cijena obično imaju i više nominalne plate.